ده هزار کیلومتر

بله ده هزار ميليارد کيلومتر و برای طی اين فاصله  با اتومبيل در حدود  يازده ونيم ميليون سال و با هواپيما يک و يک دهم  ميليون سال و با سفينه های کنونی بيست و پنج هزار سال وقت لازم است اما نور اين فاصله را در تنها يک سال طی می کند اين فاصله عظيم را دانشمندان اختر شناس و کيهان شناس مبنای واحد اندازه گيری فاصله در فضا قرار داده اند و به آن يک سال نوری می گويند. در واقع برعکس نام آن "سال نوری" واحد اندازه گيری زمان نيست بلکه واحد اندازه گيری بعد مسافت می باشد و مقدار آن برابر با فاصله ای است که نور در طی يک  سال در فضا طی می کند و برابر با ده هزار ميليارد کيلومتر  ما می باشد و اين تازه تنها يک سال نوری است .

سیاره زمین تنها یک ذره

شايد شنيده باشيد که نزديکترين ستاره به خورشيد 4 سال نوری با ما فاصله دارد ، اکنون که کميت اين واحد اندازه گيری را می دانيد ، شايد بتوانيد فاصله نزديکترين ستاره به خورشيد را به کيلومتر زمينی حساب کنيد بله درست گفتيد  با کمی تقريب چهل هزار ميليارد کيلومتر يعنی يک عدد چهار با سيزده عدد صفر جلوی آن . اما داستان هرگز و هرگز  به اينجا ختم نمی شود شايد همه شما و مخصوصا آنهايی که در شهر های بزرگ زندگی نمی کنيد ، نور کاهکشان شب های کوير و مناطق دور از آلودگی نوری را ديده باشيد . کاهکشان يا راه مکه نوار نورانی شيری رنگی است که در شبهای بسيار تاريک و بدون مهتاب يا نور مزاحم شهر ها در آسمان ديده می شود . جهت آن در بهار از شمال به جنوب در تابستانها از شمال غربی به جنوب شرقی در پاييز از  شمال شرقی به جنوب غربی و در زمستانها از شرق به غرب است . اين نوار شيری رنگ در واقع يکی از بازوهای کهکشان راه شيری است . خورشيد ما تک ستاره ای  از مجموع 200 ميليون ستاره  موجود در اين کهکشان است . خورشيد با عظمت ما که به تنهايی يک ميليون  کره زمين  در آن جای می گيرد . تنها عضوی کوچک از کهکشان عظيم راه شيری است . کهکشان عظيمی که به شکل يک ديسک غول آساست ديسکی به قطر يکصد هزار سال نوری که هر 200 ميليون سال يکبار به دور محور خود در وسط ديسک می چرخد . آنچه اين مجموعه عظيم را بر گرداگرد يکديگر نگاه می دارد و جاذبه آن توان مقابله با شتاب برون از مرکز گرای جرم 200 ميليون ستاره در حال حرکت را دارد همانا يک سياهچاله عظيم فضايي با جرمی معادل ميليون ها برابر خورشيد است که در مرکز کهکشان قرار گرفته . سياهچالی عظيم که ما تنها آن را از اثر اندر کنش جاذبه ای آن با ديگر قسمتهای کهکشان می شناسيم . چرا که حتی نور هم نمی تواند از کمند نيروی جاذبه بی نهايت يک سياهچاله فرار کند . تا چه برسد به اينکه چندين هزار سال در راه باشد تا پيغام وجود چنين جرمی را به ما برساند.    

اسیر زمان

بله ما اسير زمان هستيم ، ما در زندگی روز مره ممکن است با اين مفهوم آشنايی نداشته باشيم اما هنگامی با تلسکوپهای غول آسای 5 ، 6 ، و 9 متری و يا تلسکوپهای مدار گرد به اعماق جهان چشم می دوزيم انگار تنها تا نوک بينی مان را می بينيم . دليل اين امر محدود بودن ما در زمان و محدود بودن سرعت نور است . سرعت نور برابر با سيصد هزار کيلومتر در ثانيه است که اگر چه در نظر اول سرعتی باور نکردنی و در مقياسهای زمينی بی نهايت زياد به نظر می رسد اما در مقياس فضای لايتناهی چنانکه در بالا مشاهده کرديد به نوبه خود کوچک و محدود است ، مثلا تنها برای آنکه نور از يک سر کهکشان به سر ديگر آن برود يکصد هزار سال در راه است ، چرا که قطر ديسک کهکشان مارپيچی راه شيری  چيزی در حدود 100 هزار سال نوری است در نتيجه وقتی ما از اين سوی کهکشان به شيئی در آن سو نگاه می کنيم نوری از ان ستاره را می بينيم که يکصد هزار سال در راه بوده و ما در واقع وضعيت صد هزار سال پيش آن ستاره را می بينيم . اين وضعيت وقتی بغرنج تر می شود که بدانيم در اطن جهان بی انتها تنها نيستيم و کهکشان ما نمونه ها و مشابه ها و همسايه های ديگری نيز دارد  که به فواصل به مراتب بعيد تری از انچه مورد بحث ماست قرار دارند